Home
- Details
- Hits: 277
Wat doet de boom met..........
Iedereen kent wel een boom. In het bos, in uw straat of uw buurt. Maar hoe goed kennen u eigenlijk deze bomen? U weet vast wel het verschil tussen een beuk en een eik. Maar er zijn er zo veel veel meer. Loofbomen en naaldbomen. Loofbomen zijn bomen met bladeren, naaldbomen zegt het al, hebben naalden. En bomen zijn geen struiken.
Ik hou het bij de loofbomen, zoals de beuk en eik.
Je staat er niet bij stil, maar weet u dat een boom kan zien? Nou ja, zien, hij kan waarnemen. Nu denkt u vast, waar komt die onzin vandaan. Maar het is verre van onzin. U heeft vast wel een plant in de kamer, voor het raam. Moet u hem ook regelmatig omdraaien? Vast wel, hij groeit één kant op, namelijk de kant van het licht. Dat is nou precies wat een boom ook doet. Hij groeit naar het licht. Als ik tijdens één van mijn gidstochten vertel: "weet u dat een boom kan zien", zie ik de deelnemers vreemd naar me kijken. Maar als ik de kamerplant erbij haal, wordt het helemaal duidelijk.
Nu is het winter.
Niet alleen zijn er dieren die een winterslaap houden. Nee, ook de bomen houden een soort winterslaap, een diepe rust. Dat hebben ze heel hard nodig, uitrusten van al het werk van de afgelopen twee seizoenen. Die rust gebruiken ze om voor het volgend voorjaar aan te sterken. Maar voordat ze in totale rust zijn gegaan, hebben ze eerst nog veel werk verzet. En wij hebben daar allen van mogen genieten. Al die prachtige herfstkleuren, Hoeveel foto's heeft u mogen maken? Wat zijn ze toch mooi.
We kijken mee vanaf het begin van de herfst. De blaadjes gaan kleuren. Groen, geel, rood, alles even mooi, zeker als de zon er doorheen schijnt. Wij vinden dat een prachtig gezicht. Gaan extra wandelen, nemen de fotocamera mee. Het geeft ons extra energie.
Maar de boom, gaat dit proces zomaar vanzelf? Nee, daar moet hij hard voor werken. Het kost hem energie, veel energie. Een voor één haalt hij de kleuren uit het blad. Deze kleuren noemen we chlorofyl. Ze worden opgeslagen, deels in de takken, deels in de wortel. Daar worden ze bewaard om het volgende voorjaar weer te gebruiken.
De bladeren kleuren rood, deze kleurkorrel noemen we anthocyaan. Daarna kleuren de bladeren wat oranje, die kleurkorrel heeft de naam caroteen gekregen. Dan kleurt het blad geel, xantofyl. En uiteindelijk zal het blad leeg van chlorofyl zijn en bruin worden. Het meeste blad zal van de boom vallen. Echter, jonge beuken houden hun blad tot diep in het voorjaar vast. De rede hiervan is dat hij zichzelf beschermt tegen zonnebrand.
Dat zie je goed bij een beukenhaag. Tot de nieuwe bladeren aan de haag komen, zitten de oude er nog aan. Zo voorkomt de haag dat hij verbarnd in de voorjaarszon. Als de groene blaadjes eenmaal groeien, laat de haag de oude pas vallen. Ook in het bos kun je dit tegen komen, eenbeuk vol bruine bladeren. Dan zit er een open plek bij de boom. De zon kan met haar warme stralen de stam bereiken. Maar met de bescherming van het oude blad zal dat niet gaan.
Er is nog veel meer over de beuk te vertellen, maar dat doe ik een andere keer.
Schrijf reactie (2 Reacties)
- Details
- Hits: 334
Wat is jou fantasie
Fantasie kun je in allerlei soorten en maten hebben. Dat kan mooie, maar ook lelijke fantasie zijn. Daar kun je zelf wel invullen welke dat kunnen zijn. Ik vind de kinderlijke fantasie wel heel leuk. Als je de kleintjes hoort praten, komt er vaak zoveel onschuldigs uit hun kleine mondjes. Zo was ik eens meteen gezin, opa en oma gingen ook mee, op een tocht door het bos. Ja, voor de grote is er veel te vertellen, ze begrijpen jou taal. Maar voor die kleintjes was het wel een ander verhaal.
Zo was het ook deze dag. In de vroege ochtend had het geregend. Plassen water stonden in de gaten van de zandweg. Aan het begin van de wandeling hadden we enkele zwijnen gezien, maar daarna was het toch naar stil in het bos. Het was al diep in de herfst. Enkele paddenstoelen stonden tussen de bruine bladeren op de grond. Je wilt dan graag herten en meer zwijnen aan de mensen laten zien, maar dat wild bepaald zelf of ze gezien willen worden of niet. Ver weg zijn ze meestal niet, maar toch.
Er staat een witte paddenstoel dicht tegen een beukenboom aan. Ik stop. Ja, de kleintjes moeten toch ook iets beleven. Ik ga op mijn knieën in het natte grind van de weg zitten. Iets naar voren, dacht ik nog. Maar daar is mos! maakt niet uit, ik was toch al nat. Ik buig mij naar de paddenstoel en begin zachtjes te praten, wenk de kinderen dat ze dichterbij komen. En ja. Daar zaten we dan. Op onze knieën. Allen kijkend naar die paddenstoel. Maar dan? Ik zal toch wat moeten vertellen, anders waren ze voor niets in het natte mos gaan zitten.
Gelukkig kan ik me ook in hun verplaatsen. "zien jullie deze paddenstoel", vraag ik zachtjes. Ja, je weet niet of er iemand thuis is. Wat dan, woont er dan iemand? Alle oogjes zijn op de paddenstoel gericht. Dan begin ik te vertellen. "Zien jullie dat deurtje daar? Kijk, hier is het". En ik wijs het aan. Zal ik je vertellen dat er geen deurtje zat, maar dat wist je natuur al. Er zat zelfs geen vlekje op de steel van de paddenstoel. Ik vertel door: "Wie zou hier wonen". Ik fluister nu heel zachtjes, want......... "Kijk, ze hebben ook een paadje naar hun deurtje,, zien jullie dat". Nou, allemaal zagen ze ook nog dat paadje. Ik vraag of ze weten wie er in de paddenstoel woont. Nou, wat denk je, de eerste naam is gevallen. Kabouter Plop natuurlijk. Nee, niemand kent David de boskabouter nog, of Piggelmee. "Dus jullie denken dat kabouter Plop daar woont? Maar die heeft toch een hele dikke buik? Kan hij dan nog wel door het deurtje? Je ziet de kleine rimpeltjes al verschijnen. Vragende ogen, denkende hersenen. Nee, dat kon niet. Hij heeft echt een hele dikke buik. Maar wie dan? Maar dan is er een kleine professor in ons midden. Hij heeft de oplossing. Een klein mannetje, schat van 3 a 4 jaar oud, weet de oplossing. Bij gebrek aan meer kennis van kabouters antwoord hij "kabouter Plop woont hier wel". Iedereen kijkt naar de jongen. Zou hij de oplossing voor Plops dikke buik hebben? Ik draai me om en kijk de jongen vanuit mijn zittende positie aan. Als ook de kinderogen op hem gericht zijn, deinst hij toch wat terug. Maar dan heft hij het hoofd. "Nou", zegt hij; "Dat gaat gewoon zo". Maar hoe dan zie je een ieder denken.
"Dat gaat gewoon zo. Zioef naar boven en zioef naar beneden". "Maar hoe kan dat dan", vraag ik hem. En hij antwoord triomfantelijk; "Nou, er zit een lift in". Kijk, zo logisch denk een kind. Onze kabouters moesten nog met trapjes werken. Maar deze kleine jonge man is van deze tijd. Hij heeft wel een oplossing. Gewoon een lift in de boom bouwen. Zie je hoe simpel een kind denkt? Als je zelf deze fantasie van onze kindertijd kunt vasthouden in je grotemensenleven, dan is het niet moeilijk om je in het kind van nu te verplaatsen. En............je beleeft er mooie dingen mee.
Schrijf reactie (2 Reacties)
- Details
- Hits: 3104
Op je vaders gronden
Geschreven door: “Karel Kreuning “